บทที่ 163

หันกลับไปไม่ได้แล้วหรือ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นอวิ๋นอู้จางมาก แสงไฟสลัวภายในห้องทำให้เค้าโครงใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนลง ปอยผมข้างแก้มที่ตกลงมาบดบังดวงตาคู่สวย ทำให้มองไม่เห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเธอ

เหลือเพียงน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาของเธอ

“ฉันไม่มีทางให้หันกลับไปได้ตั้งน...